Αυτοί που έλεγαν ότι παλεύουν για την αναγνώριση της γενοκτονίας
έκαναν συχνά το λάθος να την επιδιώκουν
μόνο από τον θύτη.
Ήταν μία απόδειξη έλλειψης στρατηγικής.
Η ουσία ήταν η αναγνώριση από την Ανθρωπότητα.
Και δεν καταλάβαιναν ότι ο στόχος τους
ήταν η αποκλειστική αναγνώριση από τη βαρβαρότητα.
Με άλλα λόγια είχαν ακόμα το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Ήταν ακόμα εξαρτημένοι από τους βάρβαρους
και δεν υπολόγιζαν τους άλλους
δηλαδή τους δίκαιους.
Οι ψευδομαχητές δεν καταλάβαιναν επίσης
ότι μία αναγνώριση βοηθούσε τις άλλες.
Ακόμα κι όταν ήταν ιστορικά σχεδόν ανεξάρτητες.
Διότι η αναγνώριση έσπαζε τη συμμαχία των θυτών.
Είχαν παλέψει χρόνια για αυτήν την αναγνώριση οι μαχητές.
Και είχαν πετύχει μετά από διαπραγματεύσεις
και την αρχή της αναθεμελίωσης
μέσω της αποκατάστασης.
Οι αναγνωρίσεις λειτουργούσαν
σαν ένα στρατηγικό μείγμα
που δεν φανταζόταν ούτε ο ίδιος ο Lemkin
αλλά τώρα ήταν μία πραγματικότητα
και δεν είχαν να πείσουν κανένα.