Όταν η μνημοσύνη είναι αιωνόβια

και είναι ικανή να θυμηθεί γεγονότα

πέρα των πέντε αιώνων,

ήταν σημάδι

και μάλιστα χρονοστρατηγικό.

Όσοι λοιπόν είχαν στο μυαλό τους

μόνο τον ήχο ενός μοιρολογιού

ήταν αυτοί που είχαν ξεχάσει το μέλλον

και το όραμα της απελευθέρωσης

διότι θεωρούσαν ότι η ύπαρξή τους

ήταν πραγματικά η ζωή

ενώ δεν είχαν μάθει ακόμα

ότι αυτή χρειαζόταν υπερβάσεις

και αυτές δεν λειτουργούσαν

με μοιρολόγια.

Αυτό έπρεπε να έχουν στο μυαλό τους

όσοι αγωνιζόταν πραγματικά

δίχως ενδοιασμούς

μόνο με θέληση

που ξεπερνούσε κάθε όριο της κοινωνίας.

Η επετειακή μνημοσύνη

ήταν κομμάτι

πάνω στη χρονοστρατηγική σκακιέρα

που άγγιζε το μέλλον

και την ελευθερία.