Η ημέρα της μνήμης ήταν η απόδειξη
ότι ο λαός δεν ξεχνούσε εύκολα
τις πράξεις βαρβαρότητας.
Δεν ήταν μόνο το θέμα της άλωσης
αλλά όλης της στρατηγικής
που είχε ακολουθηθεί
για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα.
Έτσι εκείνη την ημέρα
ήταν η κατάλληλη στιγμή
για να αναρωτηθούν μερικοί
όχι μόνο τι είχε γίνει τότε  αλλά και τι έπρεπε να
κάνουν για το μέλλον
έτσι ώστε αυτή η μνήμη να μετατραπεί σε νοημοσύνη
που αλλάζει τις καταστάσεις,
που ενεργοποιεί τη διαδικασία διόρθωσης
για να ζήσουν οι αθώοι ελεύθεροι χωρίς φοβίες.
Και αυτό το γεγονός ήταν ακόμα πιο επίκαιρο
μετά τον πόλεμο αφού ο καθένας μπορούσε να αντιληφθεί
ποια ήταν η πραγματικότητα
και ποιο ήταν το όραμα.
Μόνο οι ραγιάδες ήταν λυπημένοι,
οι άλλοι που ήταν μαχητές
ετοιμαζόταν χρονοστρατηγικά
κι έκαναν αναδίπλωση νοητική
για την αντεπίθεση.