Για κάθε αθώο πάλευε.

Και δεν έκανε ποτέ πίσω

ακόμα κι αν αυτό γινόταν με πολλαπλούς τρόπους.

Διότι δεν άφηνε κανένα να πεθάνει

χωρίς τη θέλησή του

από τη στιγμή που μπορούσε να σωθεί.

Έτσι και οι δικοί του άγγιζαν

όλους όσους είχαν στον περίγυρό τους

γιατί ήξεραν πια

για την πολλαπλή σωτηρία

και πολλαπλασίαζαν το λόγο του.

Και μετά έβλεπαν με τα μάτια τους

όχι μόνο την απήχηση

αλλά και την επέκταση των πράξεων.

Στη συνέχεια ένιωθαν μόνοι τους

τη μεταχαρά με τη χαρά

που είχαν προκαλέσει

μέσω του έργου.

Ζούσαν όλο και πιο έντονα

αυτόν τον ρόλο

διότι κάθε άνθρωπος

ήταν χώρος αντιπαράθεσης

της Ανθρωπότητας

με τη βαρβαρότητα,

της νοημοσύνης με τη λήθη.