Μετά τον θάνατο
η ψυχή συνέχιζε το έργο της.
Αλλά γιατί να μην το αρχίσει και πριν;
Γιατί να ήταν εγκλωβισμένη μέσα στη ζωή
χωρίς να μπορεί να εκφραστεί.
Ενώ έπρεπε να φανεί και η ψυχότητα
αφού αυτή ήθελε να καταστρέψει η βαρβαρότητα
κι όχι μόνο τη ζωή.
Δεν ήταν θέμα ελπίδας
αλλά καθήκοντος.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Τα δάκρυα ήταν άχρηστα.
Χρειαζόταν η αγκαλιά.
Και αυτή έπρεπε να κάνει τις σκέψεις
για να γίνει ασπίδα
αλλιώς δεν θα άντεχε η ψυχή
την πράξη βαρβαρότητας.
Για να ζήσει ο αγώνας
έπρεπε να αρχίσει πριν τον θάνατο
αλλιώς και η Ανθρωπότητα
θα ήταν καταδικασμένη.
Όλα όσα είχαν κάνει ήταν τελικά
μία προετοιμασία
για να ξαναβρεθούν
και να είναι μαζί και μετά.