Σκέφτηκε ότι η έννοια της λέξης ανιστόρητος
ήταν ρηχή σε σχέση με την ετυμολογία της.
Δεν σήμαινε πραγματικά αυτό που έλεγε.
Κι ήταν κρίμα
διότι αποτελούσε μια μορφή εκφυλισμού
σε εννοιολογικό επίπεδο.
Οι ανιστόρητοι ήταν επικίνδυνοι για την Ανθρωπότητα.
Ζούσαν φυσιολογικά μόνο στο πλαστό παρόν της κοινωνίας
που έμοιαζε να είναι αθάνατο.
Ζούσαν ή μάλλον υπήρχαν μόνο
σε μια πράσινη γραμμή
όπου κυριαρχούσε η ουδετερότητα
λόγω απουσίας ιστορίας.
Οι ανιστόρητοι ήταν εκ φύσης ριζοσπαστικοί
ενώ οι ριζοσπαστικοί κατέβαλαν προσπάθειες
για να σκοτώσουν την ιστορία
γιατί κατά βάθος ήξεραν ότι υπήρχε.
Οι ανιστόρητοι αποτελούσαν ένα στόχο για τους ριζοσπάστες,
μια μορφή τελειότητας,
ένα ιδανικό.
Και γι’ αυτό κάθε ανιστόρητος που μάθαινε ιστορία
ήταν ένα πλήγμα για τη βαρβαρότητα.
Κάθε άνθρωπος που μάθαινε να διαβάζει
ήταν ένα πλήγμα για τον αναλφαβητισμό.
Αυτή ήταν η αναλογία.
Διότι ο αγράμματος μπορούσε να κάψει ένα βιβλίο χωρίς ενοχές.