Στη βαρβαρότητα υπήρχε μια τάση
να δίνεται έμφαση στο χερσαίο
διότι εκεί φαινόταν πιο πολύ η ιδιοκτησία,
η κατοχή και η εισβολή.
Πάνω στη θάλασσα ήταν πάντα δύσκολο
να επιβληθείς διότι ήταν πιο ισχυρή
από οποιαδήποτε βαρβαρότητα
όσο ισχυρή κι αν ήταν.
Οι περισσότεροι κοίταζαν πιο πολύ
τις όχθες παρά τη θάλασσα
και τον ωκεανό.
Η θάλασσα ήταν ασπίδα και γέφυρα.
Ασπίδα ενάντια στη βαρβαρότητα.
Γέφυρα ανάμεσα στους πολιτισμούς.
Και βέβαια τάφρος για τα νησιά.
Έτσι η θάλασσα ήταν φυσικός σύμμαχος
της Ανθρωπότητας.
Δεν ήταν μόνο το θέμα της θαλασσοκρατίας,
ήταν και η βαθύτητα.
Έδινε ζωή στη γη.
Και η Ανθρωπότητα την έβλεπε
ως δεσμό, τίποτα λιγότερο.
Οι Ήπειροι ζούσαν μέσα της
και φαινόταν χάρη στη θαλάσσια σκέψη
η διαφορά μεταξύ των εννοιών του κοντά και του μαζί.