Το κλαρίνο είχε δώσει το στίγμα της προσευχής
κι ακολούθησαν οι γυναίκες κι οι άντρες
για πρώτη φορά ως χορωδία
που ήθελε να πει το ίδιο μήνυμα σε όλους
για ν’ ακουστεί η σιωπή της Ανθρωπότητας.
Μετά ο ήχος είχε άλλο νόημα
όταν οι πέτρες έπαιρναν τη θέση τους
πάνω στο goban.
Σαν να υπήρχε ένα κοσμικό φαινόμενο
που άλλαζε τα πάντα σε κάθε γωνιά
του ξύλινου κόσμου.
Έτσι σκέφτηκε τις κλίμακες
χωρίς σκαλοπάτια
και τους παράξενους δακτυλισμούς.
Ήταν μια πιστή μεταφορά δομής.
Το κλαρίνο δεν είχε ξεχάσει
τους ανθρώπους
που είχαν θυσιαστεί
για να ζήσουν οι άλλοι
ενώ το σύστημα δεν ήθελε να παραδεχθεί
τα βάρβαρά του λάθη
για να μην δεχθεί κριτικές
το ορθό δόγμα του ακραίου
που είχε πάντα δίκιο
στον κόσμο της προπαγάνδας.