Το κλαρίνο δεν είχε μόνο πολυπλοκότητα αλλά και ανθεκτικότητα. Αυτό φαινόταν με τους διπλούς δακτυλισμούς που ενεργοποιούσαν είτε το δεξί χέρι είτε το αριστερό ανάλογα με τις ανάγκες. Μπορούσε να εκπέμψει την ίδια νότα χάρη σε διαφορετικά κλειδιά και αυτό του επέτρεπε να ακολουθεί τις απαιτήσεις της παρτιτούρας χωρίς να προβληματίζεται ο κλαρινετίστας. Ήταν ένα σχήμα που εφαρμοζόταν στην ανθεκτικότητα της στρατηγικής. Δεν είχε μόνο διάρκεια αλλά και ανθεκτικότητα. Αυτό είχαν ανάγκη τώρα. Διότι μετά τον πόλεμο, μετά την επίθεση για να περάσουν στην αντεπίθεση, η ανθεκτικότητα ήταν απαραίτητη αλλιώς πολλοί θα είχαν εγκαταλείψει τον αγώνα, θεωρώντας ότι ήταν χαμένος. Έπρεπε απλώς να αναθεμελιωθεί και γι’ αυτό η ανθεκτικότητα ήταν χρήσιμη. Η παρτιτούρα έπρεπε να παιχθεί με άλλο όργανο, με άλλες νότες αλλά για τον ίδιο ήχο. Αυτό σκέφτηκε κι έπιασε το κλαρίνο για να παίξει με τους διπλούς δακτυλισμούς.