Η κοινωνία υπήρχε ανάμεσα σε δύο κουρτίνες
που απαγόρευαν στα άτομα να δουν το παρελθόν
και να ακούσουν το μέλλον.
Όμως ο Χρόνος συνέχιζε
ακόμα κι αν ήταν αόρατος για τους περισσότερους.
Οι καταρρεύσεις των συστημάτων ήταν συχνές
επειδή οι σπάνιοι επαρκούσαν…
Σε κάθε περίπτωση γιατί η Ανθρωπότητα
δεν ήθελε κανένα πίσω.
Έτσι αυτοί ερχόντουσαν από το μέλλον
για να σπρώξουν το παρελθόν
για να ξεπεραστεί το αιώνιο εμπόδιο του παρόντος.
Υπήρχαν και αφελείς που πίστευαν
ότι το παρόν ήταν το μόνο που υπήρχε.
Οι ίδιοι πίστευαν ότι μόνο τα συστήματα
μπορούσαν να είναι υπεύθυνα για την πραγματικότητα
ενώ άλλοι ήταν αυτοί
που την δημιουργούσαν.
Πίσω από την κουρτίνα
ακόμα κι αν ήταν σιδερένια
τίποτα δεν μπορούσε
ν’ αντισταθεί στην αντίσταση
της Ανθρωπότητας
που δεν φοβόταν ούτε τις γενοκτονίες.