Με τα κατεχόμενα πολλοί θεωρούσαν

ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Άλλοι μιλούσαν για την εισβολή και την κατοχή.

Άλλοι για τα αποτελέσματα του τέλους ενός πολέμου

που δεν είχε όνομα για να μη φανεί η ήττα.

Η μη αποδοχή της ήταν μία ένδειξη

ότι δεν υπήρχε στρατηγική σκέψη.

Αυτοί που δεν αποδεχόταν την ύπαρξη της ήττας

δεν μπορούσαν να εξελιχθούν ούτε να ξεπεράσουν

τα εμπόδια. Καθόταν πίσω από μία κουρτίνα

για να μη δουν την ήττα. Κι επειδή δεν την έβλεπαν

έλεγαν ότι δεν υπήρχε.

Ήταν όμως ένα στρατηγικό λάθος.

Δεν ήθελαν να παραδεχθούν την ήττα

για να μην είναι ηττημένοι.

Και τελικά ήταν δύο φορές ηττημένοι

διότι η ψυχολογία τους ήταν και αυτή ηττημένη.

Ήθελαν να αποφύγουν τη σύγκρουση

και αναζητούσαν τον συμβιβασμό.

Απλώς ονόμαζαν την ήττα τους ζωή

κι έτσι δεν μιλούσαν ποτέ για την ήττα.

Όταν λοιπόν άκουγαν κάποιον να μιλά

για απελευθέρωση δεν το δεχόταν

γιατί δεν ήθελαν να αποδεχθούν

ότι ήταν σκλάβοι της βαρβαρότητας.