Το σύνδρομο της ήττας ήταν μια φοβία
που προκαλούσε απραξία.
Αυτοί που το είχαν μιλούσαν για όλα τα άλλα
για να αποφύγουν το θέμα.
Ως επίπτωση ζήλευαν αυτούς που νικούσαν
γιατί θεωρούσαν ότι είναι άδικο.
Δεν έλεγαν ότι ζήλευαν γιατί θα έπρεπε
να ομολογήσουν και το σύνδρομο της ήττας.
Αλλά τελικά ζήλευαν, φοβόντουσαν την ήττα
και συμβιβαζόταν με την κοινωνία.
Το ίδιο γινόταν και με τα κράτη
στο επίπεδο της γεωπολιτικής.
Δεν μιλούσαν για την ήττα
κι έτσι είχαν την εντύπωση
ότι δεν υπάρχει.
Δεν ομολογούσαν ότι ζήλευαν
και ήταν πάντα συμβιβασμένα.
Έτσι όταν είχαν κατεχόμενα
προτιμούσαν να μην κάνουν καμία αναφορά
για να μην τους υπενθυμίζει η έννοιά τους
ότι είχαν χάσει τον πόλεμο.
Ενώ εκείνος λόγω βαθύτητας θεμελίων
όχι μόνο το έβλεπε αλλά βασιζόταν
στα πραγματικά δεδομένα
για να προετοιμάσει τους άλλους
για την αναθεμελίωση.