Όσο έδαφος κι αν άρπαζε
η βαρβαρότητα
δεν υπήρχε χρόνος για αυτή.
Λες και η καμπάνα το είχε αποφασίσει,
όποιος άρχιζε κατοχή,
ήταν καταδικασμένος να ζήσει
ακόμα και νεκρός
την απελευθέρωσή του.
Έπρεπε όμως να πεισθούν και οι αθώοι
που συχνά το είχαν βάλει κάτω
επειδή δεν έβλεπαν το φως
εντός της νύχτας.
Δεν ήξεραν για τ’ άστρα στο στόμα
που έφερναν το φως
σε κάθε σημείο των κατεχομένων
λες και ήταν το φως της Ανάστασης
που άναβε κάθε κερί
από κάθε μεριά του κόσμου.
Αρκούσε η θέληση
που τα έφερνε το ένα δίπλα στο άλλο.
Γι’ αυτό είχε το χαμόγελο στα χείλη
ακόμα και στα πιο δύσκολα
αφού έβλεπε ήδη
το μετά.