Η σκέψη της Ανθρωπότητας
δεν ξεχνούσε ποτέ τους αθώους
παρά το γεγονός ότι αυτοί
την αναζητούσαν μόνο
όταν υπέφεραν
και για να πουν τα παράπονά τους.
Γιατί ποια άλλη
θα τα άκουγε
για να τους απελευθερώσει
από τα κατεχόμενα
της βαρβαρότητας.
Έτσι αυτή τους είχε πάντα στο μυαλό της
για να τους προστατέψει
ακόμα και όταν δεν ήξεραν
ότι κινδύνευαν.
Διότι έπρεπε ταυτόχρονα
να υπολογίσει τις επιθέσεις
της βαρβαρότητας
κι όχι μόνο την αθωότητά τους
γιατί ήταν ο μόνος τρόπος
να σκεφτεί από πριν το μετά
για να προλάβει το κακό
και να το αποτρέψει
αποτελεσματικά.