Οι πέτρες δεν μιλούσαν.

Έτσι ήταν τα πράγματα στα κατεχόμενα.

Και γι’ αυτό τα βαθιά μάτια

ήταν απαραίτητα.

Ήταν μαύρα σαν τις πέτρες του δράκου.

Και έβλεπαν κάθε περιοχή

μ’ ένα πολυκυκλικό τρόπο

γιατί πέρα από το στατικό της κατοχής

υπήρχε η δυναμική της απελευθέρωσης.

Τα μάτια εξέταζαν τα δεδομένα

πέρα του ορίζοντα.

Δεν υπήρχαν εμπόδια για τη σκέψη

όταν ήταν ελεύθερη

και δεν φοβόταν την βαρβαρότητα.

Διότι υπηρετούσε την Ανθρωπότητα.

Κάθε πέτρα ήταν σημαντική.

Κάθε αθώος ήταν σημαντικός.

Ενώ για τη βαρβαρότητα

όλα αυτά ήταν λεπτομέρειες

από τη στιγμή που έλεγχε το έδαφος.

Αλλά το έδαφος

είχε γίνει πεδίο μάχης

για τη σκέψη της Ανθρωπότητας.

Αυτό είχε αποφασίσει.