Η πανδημία είχε δείξει και αποδείξει
πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος των ανθρώπων
που ζούσαν υπό τον ζυγό του δογματισμού.
Τα σταδιακά μέτρα προστασίας είχαν αναδείξει
όχι μόνο μια γνωστική καθυστέρηση
αλλά και μία εξάρτηση σε δεδομένα
που ήταν εντελώς εκφυλισμένα.
Ο δογματισμός δεν ήταν μόνο βάρβαρος
για τις ψυχές αλλά και για τις ζωές.
Δεν είχε καμία ενοχή για τους νεκρούς
που προκαλούσαν οι αποφάσεις του
και αδιαφορούσε παντελώς για τα κρούσματα
λες και δεν υπήρχαν καν.
Η βία των δηλώσεων του δογματισμού
ήταν καταδίκη για τους αθώους.
Έτσι αυτοί που πίστευαν μόνο στο δογματισμό τους
ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν κάθε αθώο
και να συγκρουστούν.
Η σιγουριά του δογματισμού ήταν εκείνη του λάθους.
Και γι’ αυτό έπρεπε ν’ αντισταθεί
για να σωθούν οι αθώοι
που αλλιώς θα ακολουθούσαν
άλλη πορεία μέσα στο σκοτάδι
επειδή δεν έβλεπαν το μονοπάτι του φωτός.