Δίχως πραγματικά να το αντιλαμβάνεσαι
βυθίστηκες στη σιωπή
που μέχρι το τέλος της παρτιτούρας
δεν μπορούσε να φέρει παρά μόνον δάκρυα
μα όχι αυτά του πόνου
εκείνα που γίνονται χαρά
χάρη στην επαφή των πλήκτρων
με τη αλληλουχία των νοτών
τη  μαγεία του πιανίστα
που δεν θέλει πλέον ν’ αφήσει
στην κοινωνία την ευχαρίστηση να βλάψει
ούτε το παρελθόν, ούτε και το μέλλον
ποιος νοιάζεται για το παρόν
εκτός κι αν είναι δώρο,
μια προσφορά της ανθρωπιάς.