Τα ανθρώπινα γλυπτά αποτελούσαν
παράδειγμα αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα.
Ήταν συμπυκνωμένος χρόνος μέσα στον χώρο
όχι όμως εγκλεισμένος.
Και αυτή ήταν η τεράστια διαφορά.
Λειτουργούσαν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Δεν φοβόντουσαν τη βαρβαρότητα.
Ζούσαν για να υπάρχουν ως σημεία αναφοράς.
Ήταν γεγονότα με πάχος.
Ζούσαν εντός της πολυκυκλικής υπερδομής της Ανθρωπότητας
χωρίς κοινωνικούς ή δογματικούς φραγμούς.
Τα κρατούσε μετέωρα η Ανθρωπότητα
και δεν βυθιζόταν μέσα στη λήθη.
Έτσι ήταν οι ναοί…
Κι αν είχαν δεχτεί βομβαρδισμούς
πάλι στέκονταν όρθιοι
για να δείξουν ότι η βαρβαρότητα
δεν μπορούσε να νικήσει
γιατί το φως ήταν πάντα πιο ισχυρό.
Ήθελε όμως θυσίες πολλές
για να ζήσει η υπέρβασή του
και να παράξει έργο.
Αυτές τις θυσίες ήταν έτοιμοι να κάνουν οι πιστοί
και αυτό ήταν το θαύμα της αναδίπλωσης.