Δεν τον πίστεψαν στην αρχή.
Δεν πείραζε.
Έτσι γινόταν πάντα…
Δεν έκανε πίσω όμως…
Δεν τις άφησε να πουν περισσότερα.
Ξεκίνησε λοιπόν χωρίς προειδοποίηση…
Ενώ ήταν ακόμα στην ξύλινη γωνία
το μυαλό τους άνοιξε με μια.
Μπροστά του εμφανίστηκε η εξοχή.
Άρχισαν να περπατούν…
Ακολουθούσαν τα νοητικά του βήματα.
Δεν ήξεραν ακόμα πού ήθελε
να τις πάει…
Δεν είχε σημασία
αφού δεν θα τον πίστευαν…
Περπάτησαν μέσα στη φύση.
Δεν υπήρχε περιβάλλον…
Μόνο φύση.
Έβλεπαν παντού λουλούδια κάθε είδους.
Ο ήλιος δεν τις βασάνιζε
ήταν απαλός σαν χάδι.
Είχαν μπει μέσα στην ομορφιά
μιας σκέψης
χωρίς να το αντιληφθούν.