Allegro, ma non troppo.
Γύρω από το νησάκι
άρχισαν να ξεδιπλώνονται
οι υγρές διακλαδώσεις
που είχε προκαλέσει το πιάνο.
Δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή
δεν αδιαφορούσε για τη φύση
αντιθέτως αξιοποιούσε
κάθε κίνησή της
κι έβλεπαν τη συνάντησή τους
σ’ ένα διάλογο
που δεν τολμούσαν να διακόψουν.
Είχαν καταλάβει
ότι θα συνέχιζε έως το τέλος της σονάτας
ακάθεκτα.
Τότε αποφάσισαν να ζήσουν μαζί του
αυτήν την αινιγματική υπέρβαση.
Οι αλλαγές και οι εναλλαγές
είχαν πάντα
εκείνο το ύφος
που τους είχε ξαφνιάσει
από την αρχή.
Σαν να μιλούσε για μια άγνωστη
ιστορική αλήθεια.