Και τότε ποιος θα είχε προβλέψει τη συνέχεια.
Έτσι και τώρα.
Το τσάι ήταν ακόμα ζεστό
χάρη στο σαμοβάρι
που βρισκόταν πάνω σ’ ένα από τα
παγκάκια που αγκάλιαζαν το πιάνο.
Ήπιαν χωρίς να μιλήσουν
δίχως να πουν τίποτα για το αίνιγμα.
Έβλεπε το βλέμμα τους
κι ήταν εκείνο της αποκάλυψης
ή μάλλον καλύτερα
εκείνο που την άκουγε
όχι όμως σαν προφητεία
αλλά σαν ξεχασμένη μνημοσύνη
που είχε αναστηθεί.
Ήταν πιο κοντά στην αλήθεια
διότι όντως ήταν
μία αναστημένη μνήμη
που είχε κάνει την υπέρβαση
χάρη στη νοημοσύνη.
Αυτή είχε βρει τις παλιές κινήσεις
που οδηγούσαν στην πράξη
της αντίστασης.
Και ο κόσμος έγινε πιο γλυκός.