Χωρίς σερενάδα ήταν δύσκολο
να φανταστεί κανείς
γιατί περίμενε εκεί
ένα κλαρίνο.
Δεν ρώτησαν τίποτα.
Ακόμα κι όταν έβρεξε τα χείλη του
πριν ακουμπήσει το στόμιο.
Έμοιαζε με φιλί του Χρόνου.
Έβλεπε ότι καμιά δεν ήξερε
για τη βαθύτητα του παρελθόντος
που την είχε πλάσει.
Δεν είχε ξεκινήσει με λόγια.
Η σιωπή ήταν προτιμότερη
αλλά επειδή
μερικά πράγματα
έπρεπε να ειπωθούν
μίλησε με το κλαρίνο
και τον συνόδευσε το πιάνο
σαν να ήξεραν από πριν
για αυτήν τη συνάντηση
μέσα στο κιόσκι
του μικρού νησιού
ενώ ήταν ο πρώτος δεσμός
μετά από δεκαετίες.