Αυτό το κιόσκι δεν είχε κουρτίνες
και ειδικά σιδερένιες.
Ήταν μία ανοιχτή δομή στον κόσμο.
Και κάθε άνοιγμα
ήταν και μία άμυνα.
Το πιάνο και το κλαρίνο
μιλούσαν για μία άλλη εποχή
που δεν είχαν γνωρίσει
ενώ είχε αφήσει στίγματα
στην ιστορία
που είχαν πληγώσει ιδιαίτερα τις γυναίκες.
Αλλά ποια έδινε σημασία
σε αυτό το παρελθόν.
Τα μουσικά όργανα δεν είχαν ξεχάσει
τα όργανα της βαρβαρότητας.
Και είχαν αρχίσει να πλέκουν
τις χορδές των ψυχών τους
για ν’ αντέξουν την αλήθεια.
Έμοιαζαν πια με την ψυχή του
με κουαρτέτο εγχόρδων
που περίμεναν
για να παίξουν το ρόλο τους
απέναντι και στον θάνατο
για να νικήσει το φως.