Για να τις μεταφέρει σ’ εκείνο το μέρος
έπιασε το κλαρίνο κι έπαιξε
την αρχή της ραψωδίας σε μπλε.
Σε μερικά δευτερόλεπτα
η ξύλινη γωνία άλλαξε όψη
λες κι ο ουρανός είχε εισχωρήσει
ανεπιφύλακτα
για να τις αγγίξει
ακόμα πιο βαθιά
μέσω της ψυχής.
Έτσι βρέθηκαν μαζί
στην άλλη γέφυρα
δίπλα στη λίμνη
που έμοιαζε με τόξο
ή με δοξάρι καλύτερα
που έφερνε αρμονία
σε κάθε ψυχή.
Εκεί είδαν τη διπλή λίμνη
και ένιωσαν τον δεσμό
δηλαδή τη διαχρονική σχέση.
Αυτή η βαθύτητα
είχε νικήσει τις δύο βαρβαρότητες
και τη μαύρη και τη κόκκινη
για να φανεί επιτέλους το φως.