Ποτέ δεν είχε σκεφτεί τον εαυτό της
στη φάση της πανδημίας
αλλά πάντα τους άλλους
και ειδικά τους αθώους
γιατί ήξερε ότι αυτοί θα ήταν τα θύματα.
Η βαρβαρότητα δεν ανησυχούσε
για τον θάνατό τους
το μόνο που την απασχολούσε
ήταν η χειραγώγηση της μάζας
και δεν ήθελε να υπάρχει φως
αλλά μόνο σκοταδισμός.
Αντιθέτως η Ανθρωπότητα ήθελε φάρους,
δηλαδή σημεία αναφοράς.
Ήθελε ιδιομορφίες για να χτίσει
χάρη σε αυτές τις πηγές
και τις σχέσεις αλτρουϊσμού
του νευρωνικού της δικτύου
που ήταν ανθεκτικό στις επιθέσεις.
Η αμισεία ήταν το υπόβαθρο
και ουσιαστικά το πλαίσιο
για να υπάρξει το πεδίο της αγάπης
και στη συνέχεια το πεδίο δράσης της φιλίας
και το πεδίο μάχης του εμβολίου
ως ασπίδα Ανθρωπότητας.