Κανείς δεν μπορούσε να ξεχάσει
το τείχος του Βερολίνου
όταν έβλεπε τα φυλάκια της Λευκωσίας
πάνω στην πράσινη γραμμή.
Αυτό συνέβη και την πρώτη φορά.
Όλα ήταν κλειστά τότε.
Και δεν υπήρχε καμία ελπίδα
να ζήσουν κάποια αλλαγή.
Όμως ο αγώνας είχε αρχίσει.
Έτσι μετά από ένα χρόνο
τα πρώτα οδοφράγματα έπεσαν
και υπήρχε πια πρόσβαση
στα κατεχόμενα.
Εμφανίστηκαν οι ανάλογες ουρές αυτοκινήτων
που ήθελαν να δουν τα κατεχόμενα
μετά από δεκαετίες,
αφού έπρεπε να δουν το 2003
για να τελειώσει ένα κομμάτι
της κατοχής που είχε αρχίσει το 1974.
Υπήρχαν αυτοί που πάλεψαν
για ν’ αλλάξουν τα πράγματα
αλλά υπήρχαν και αυτοί που περίμεναν
να αλλάξουν από μόνα τους.
Μόνο οι πρώτοι δεν είχαν ξεχάσει
πώς είχε πέσει το τείχος της ντροπής.