Η προσφυγική μνήμη ήταν αναγκαία
για την αναδίπλωση.
Δεν ήταν η πρώτη παρτίδα.
Έπρεπε να υπάρξει συνέχεια
επειδή είχε σταματήσει η διάρκεια.
Όμως αυτή η μνήμη δεν έπρεπε να είναι
μόνο νοσταλγία του παρελθόντος.
Η εισβολή υπήρχε
και το ίδιο η κατοχή.
Ήταν μάλιστα η δεύτερη.
Έπρεπε να ενεργοποιηθούν
τα χρονοστρατηγικά κομμάτια
εκείνα που δεν μπορούσαν να ξεχάσουν
λόγω ιδιομορφίας της δομής.
Διότι τα πιόνια δεν ήξεραν ακόμα
πώς λειτουργούσε η όλη σκακιέρα
ή μάλλον δεν ήξεραν
που είχαν τοποθετηθεί.
Αυτή η αναζήτηση δεν έπρεπε
να έχει εμπόδια.
Κανένα έλεος για τη δειλία
δεν ήταν επιτρεπτό.
Όσοι δεν θα πάλευαν
έπρεπε να γυρίσουν σπίτια τους.