Όλοι περίμεναν
να καρφωθεί σκάλα
πάνω στον ουρανό.
Δεν ήταν ένα όνειρο.
Απλώς μία ιδέα.
Η αναμονή πλήγωνε
όχι μόνο τα πόδια
αλλά και τους ανθρώπους.
Και όταν ήρθε ο πρωτομάστορας
έκλαψαν όλοι από την χαρά τους.
Αυτός θα κάρφωνε τη σκάλα.
Έβγαλε από την τσέπη του
τα μαλακά καρφιά
για να τα βάλει πάνω
στα πράσινα σύννεφα.
Δεν τα χτύπησε.
Δεν υπήρχε λόγος.
Πάντα σιωπηλός
τους έδειξε τη σκάλα
καρφωμένη στον ουρανό.
Η νέα πραγματικότητα υπήρχε
αλλά παρέμειναν ακίνητοι,
ήταν όλοι διστακτικοί.
Δεν ήξεραν τι θα έβρισκαν
εκεί πάνω στα σύννεφα.
Ο πρωτομάστορας τους κοίταξε
ακόμα μία φορά πριν φύγει.
Τους είδε μπροστά στη σκάλα
και δάκρυσε δίχως να μιλήσει.
Είχε καρφώσει τη σκάλα
στα σύννεφα του ουρανού.
Όλοι το είχαν δει.
Δεν είχε ν’ αποδείξει τίποτα άλλο.
Ήταν δημιουργός της σκάλας.
Λίγο πριν φύγει
είδε ένα μικρό παιδί
να πιάνει τη σκάλα
είχε ξεφύγει από την κοινωνία,
ελεύθερο ανέβαινε τη σκάλα.
Τότε έφυγε ο πρωτομάστορας.