«Βλέπετε, Grigoreiev, όλοι αυτοί,
ο Lipoutine, o Chigalev και τόσοι άλλοι,
όπως οι γιοι του Stepan Trophimovitch
κι ο Stavroguine ακόμη,
ξέρετε τι είν’ αυτό που τους αποσαφηνίζει;
Το μίσος»

Η κατηγορία του Chatov ήταν κατανοητή.
Είχε κι εκείνος πάρα πολύ υποφέρει στην Αμερική.
Κι επί πλέον είχε χάσει τα πάντα.
Δεν του είχαν απομείνει πια παρά μόνον τα ερείπια.
Έπρεπε λοιπόν να προσεύχεται για τη Ρωσία.

«Ναι, μισούν τη χώρα τους.
Θα ήταν πρώτοι τρομερά δυστυχείς
εάν η χώρα τους μπορούσε ξαφνικά να μεταρρυθμιστεί,
εάν γινόταν εξαιρετικά ευημερούσα και ευτυχισμένη.
Δεν θα είχαν κανέναν για να φτύνουν πάνω του».
Αυτή είν’ η πραγματικότητα.
Είναι απαραίτητη για να την αποκηρύξεις.
Έχει μεγάλη σημασία για την ουτοπία.
Ειδάλλως η τελευταία δεν θα είχε νόημα.
Είναι πλεονασματική για τους ανθρώπους
διότι δεν σταματούν να την αλλάζουν.
Η κατηγορία του Chatov
δεν είναι λιγότερο ειλικρινής
μα είναι κυρίως μια κραυγή απελπισίας
ή ακόμη χειρότερα
η επόμενη προφητεία.