Το θέατρο τους περίμενε
εδώ και χρόνια σιωπηλό.
Οι παραστάσεις του κενού
δεν επαρκούσαν για κείνο.
Ήθελε τη θυσία των ανθρώπων
για το έργο της ανθρωπότητας.
Το θέαμα της κοινωνίας
δεν ήταν η έγνοιά του.
Η πέτρα του περίμενε
το βάθος της μνήμης.
Κι όταν πλησίασαν μαζί
ένιωσε τον σεισμό του πάθους.
Ο Ορέστης κι η Ηλέκτρα
δεν ήθελαν πια σκιές.
Μόνο με το φως της πέτρας
μπορούσαν να ξεδιψάσουν.
Έτσι μίλησαν στον αιώνα μας
δίχως να γονατίσουν.