«Ο μόνος Χριστός που μας άξιζε»
είναι απλώς τόσο απλό.
Μέσα σε τούτη τη φράση υπάρχει
κάτι το ηλίθιο
μα διατυπωμένο διαφορετικά.
Γιατί να μη μιλάει
για αξία εν τέλει.
Ο Camus δεν βλασφημούσε,
αναζητούσε τον πραγματικό ένοχο
σε μια δίκη προθέσεων
που τίποτε δεν είχε από τον Κafka.
Το παράλογο δεν είχε ανάγκη
εξήγησης για να υπάρχει.
Είχε έρθει έτσι, για το τίποτε.