Μαθήτρια: Άκουσα το όργανο.

Δάσκαλος: Χαίρομαι…

Μαθήτρια: Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιο βάθος.

Δάσκαλος: Είναι αναγκαίο για την Αρμενία.

Μαθήτρια: Λόγω χρόνου;

Δάσκαλος: Και διάρκειας…

Μαθήτρια: Τρεις χιλιάδες χρόνια…

Δάσκαλος: Αυτό κι αν είναι προσφορά στην Ανθρωπότητα.

Μαθήτρια: Γι’ αυτό το μάθατε.

Δάσκαλος: Γι’ αυτό το αγαπήσαμε.

Μαθήτρια: Αλλά πότε προλάβατε…

Δάσκαλος: Ήταν απαραίτητο.

Μαθήτρια: Γιατί;

Δάσκαλος: Για να ζήσει ο ήχος.

Μαθήτρια: Μα άλλοι δεν μπορούν καν…

Δάσκαλος: Η Αγάπη της Ανθρωπότητας…

Μαθήτρια: Λειτουργεί διαφορετικά.

Δάσκαλος: Ποτέ δεν αφήνει έναν αθώο πίσω.

Μαθήτρια: Ακόμα κι αν είναι όργανο μουσικής.

Δάσκαλος: Ειδικά αφού αυτό δεν μπορεί να ανήκει στη βαρβαρότητα.

Μαθήτρια: Καταλαβαίνω. Κάνει πιο βαθιά τη χαρά μου με το ντουντούκ.

Δάσκαλος: Θα συνεχίσουμε τότε.