Στο Ριζοκάρπασο, τα μαθήματα της ελευθερίας άρχισαν. Έπρεπε κι έγινε. Δεν μπορούμε πια να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια τις επίσημες αποφάσεις ούτε τους διπλωματικούς ελιγμούς, η πραγματικότητα των παιδιών είναι άλλη. Η σχολική χρονιά δεν περιμένει την πολιτική. Η ανάγκη δεν περιμένει την τύχη, δημιουργεί. Έτσι όπως και στα άλλα μέρη τα μαθήματα άρχισαν και πάλι. Διότι οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν τις συνθήκες κι όχι οι συνθήκες τους ανθρώπους. Για να λειτουργήσει ένα γυμνάσιο δεν χρειάζονται κτίρια μα μόνο άνθρωποι, παιδιά και δάσκαλοι. Όλη η παιδεία είναι εδώ. Πολλοί το έχουν ξεχάσει ακόμα κι όταν είναι εκπαιδευτές. Ενώ το ζευγάρι δάσκαλος-μαθητής είναι η ουσία της μάθησης. Στα κατεχόμενα δεν έχουμε άλλη επιλογή. Δίχως την κοινωνία έσμιξε και πάλι το ζευγάρι της μάθησης. Τώρα πια δεν υπάρχει δικαιολογία. Ως κοινωνία κι ως δημοκρατία πρέπει να βοηθήσουμε αυτήν την προσπάθεια. Δώσαμε χρήματα στους εγκλωβισμένους για να φέρουν τα παιδιά τους στις ελεύθερες περιοχές και ξεχάσαμε τα παιδιά που έμειναν και που έδειξαν το παράδειγμα σε όλους μας. Διευκολύνουμε τα πολιτικά δεδομένα, εξουδετερώνοντας την πίεση που υπάρχει. Ενώ αυτή η κατάσταση με τα εργαλεία που μας προσφέρει η 4η διακρατική μπορεί ν’ αλλάξει ριζικά αν ακολουθήσουμε τη στρατηγική de facto. Τα μαθήματα υπάρχουν και γίνονται άρα μπορούμε να βοηθήσουμε χειροπιαστά και τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Πρέπει να δώσουμε και σ’ αυτούς τα χρήματα που δώσαμε στους άλλους. Έχουν το δικαίωμα της μάθησης κι έχουμε τα χρέα της. Δεν αρκεί να λέμε ότι κάνουμε προσπάθειες πρέπει να τις υλοποιήσουμε. Τα παιδιά διψούν να μάθουν όμως πάνω στη γη τους δεν υπήρχε νερό μόνο το φως της αντίστασης. Ας φέρουμε επιτέλους το αθάνατο νερό.

Πρέπει πάση θυσία να βοηθήσουμε να συνεχισθεί αυτή η προσπάθεια έτσι ώστε να επιστρέψουν σπίτι τους τα παιδιά των εγκλωβισμένων. Δεν έχουμε το δικαίωμα ν’ αφήσουμε χωρισμένες οικογένειες διότι ξέρουμε ήδη τις ψυχολογικές επιπτώσεις πάνω στα παιδιά μας. Έκλαψαν ήδη πολλά στα κατεχόμενα, δεν υπάρχει ανάγκη να υποφέρουν και στις ελεύθερες περιοχές μακριά από τους γονείς τους. Όλοι ξέρουμε ότι γενικά οι εξελίξεις είναι θετικές και ότι είναι θέμα μηνών οι ριζικές αλλαγές όσον αφορά στην Κύπρο. Πρέπει λοιπόν με την αλυσίδα των δασκάλων και των μαθημάτων να μη χάσουμε τον απομονωμένο μας πολιτισμό στην Καρπασία. Πριν μερικά χρόνια η εκπαίδευση έπεσε στην Αγία Τριάδα μπροστά στην πίεση του κατοχικού καθεστώτος τώρα η εκπαίδευση αντιστέκεται στο Ριζοκάρπασο. Εκεί πρέπει να δείξει την αξία της η ρωμιοσύνη μας κι όχι σε συλλαλητήρια και εκδηλώσεις στις ελεύθερες περιοχές.

Με τα παιδιά του, το Ριζοκάρπασο αγγίζει τη συνείδησή μας. Άλλο να μιλάς για αντίσταση κι άλλο να τη ζεις κάθε μέρα. Άλλο να καρτερείς μέρα νύχτα να φυσήξει ένας αέρας σε τούτο τον τόπο κι άλλο να διψάς μέρα νύχτα. Στις κρίσιμες στιγμές όλοι μας ξέρουμε τη σημασία του έργου διότι τότε το μόνο που μπορεί να κάνει ο λόγος είναι να πάψει. Διαβάσαμε τόσα πολλά πάνω στο θέμα των εγκλωβισμένων που ξεχάσαμε την αξία της ανάγνωσης για τα παιδιά των εγκλωβισμένων. Ξέρουμε ότι το κατοχικό καθεστώς τους απαγορεύει τις εφημερίδες κι όμως συνεχίζουμε να διαβάζουμε τις δικές μας. Όταν είδαμε τη χαρά των εγκλωβισμένων, κοιτάζοντας τις ελεύθερες εφημερίδες μπορούμε να καταλάβουμε εκείνη των παιδιών όταν διαβάζουν και πάλι τη γλώσσα τους, όταν μαθαίνουν την ιστορία τους, όταν ακούν τους δασκάλους τους να τους ανοίγουν καινούργια παράθυρα στον κόσμο. Κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί είναι μια λεπτομέρεια για την πολιτική ενός κράτους όμως δίχως αυτές τις λεπτομέρειες το κράτος δε θα υπήρχε καν. Ας μην το ξεχάσουμε.