«Αγαπούσε την Drusilla, εντάξει.
Μα εκείνη ήταν η αδελφή του, κοντολογίς.
Να κοιμάται μαζί της, ήταν ήδη πολύ.
Μα και ν’ αναστατώνει τη Ρώμη
επειδή εκείνη είναι νεκρή
ξεπερνάει τα όρια.»

Με την κριτική του,
ο πρώτος πατρίκιος
προσπαθεί να εκμηδενίσει
ένα γεγονός αβάσταχτο:
Η Drusilla είναι νεκρή.
Και τούτο αφ’ εαυτού του είν’ ένας λόγος
για να εγκαινιάσει την επιχειρηματολογία
και να πραγματοποιήσει το παράλογο.
Στη συνέχεια, τα πάντα μπορεί να επιτρέπονται
καθώς τίποτε πλέον δεν έχει νόημα.
Πώς, λοιπόν, να μην εννοήσεις
το λάθος του πατρικίου
στην αναζήτηση μιας νεκρής ευτυχίας;