« – Το λοιπόν έχω ανάγκη το φεγγάρι,
ή την ευτυχία, ή την αθανασία,
κάτι που νά ’ναι ίσως παρανοϊκό,
μα που να μην είναι απ’ αυτόν τον κόσμο.
– Είν’ ένας συλλογισμός που στέκεται.
Γενικά όμως, δεν μπορούμε να τον κρατάμε ως το τέλος.
– Δεν ξέρεις τίποτε.
Είναι γιατί ποτέ δεν τον κρατάμε
ως το τέλος όπου τίποτε δεν είναι διασφαλισμένο.
Ίσως, όμως, αρκεί να παραμένουμε λογικοί ως το τέρμα.

Σε τούτον τον δεύτερο παράλογο διάλογο
τα πράγματα ελέχθησαν παρά τις δυσκολίες.
Η ουσία της γραμμένης σκέψης
διαβάζεται σιγά-σιγά πάνω στο πρόσωπο
ενός αυτοκράτορα που επιτέλους βλέπει
τα όρια όχι μόνον
της αυτοκρατορίας του μα και
της βασιλείας του επί των ανθρώπων.