Τα μάτια κλειστά.
Ένιωθε μόνο την υφή.
Τίποτα άλλο.
Αλλά μετά ήρθε η κίνηση.
Ήταν απειροελάχιστη.
Το άγγιγμα ήταν οριακό.
Το ίδιο και το άνοιγμα. 
Προχώρησε απαλά.
Τότε θυμήθηκε τη ζωντανή ανάμνηση.
Δεν ήταν πια ένα όνειρο.
Η αίσθηση έγινε πιο έντονη.
Η συνεννόηση είχε αρχίσει.
Σαν να διάβαζε για πρώτη φορά
μια νέα παρτιτούρα.
Prima vista.
Tα δάκτυλά του ακολουθούσαν την ανάγνωση
μέσα στο σκοτάδι κι ένιωθε το φως της πηγής.
Ήταν άλλη αρχή του κόσμου.
Οι πινελιές έγιναν δακτυλισμοί
και τα χρώματα ήχοι.
Άκουσε την ανάσα της αρμονίας
κι έζησε την ανάσταση.
Τότε άνοιξε τα μάτια
λόγω πίστης.