Ξαφνικά
η πέτρα σηκώθηκε μόνη της
πάνω από το ξύλο
και παρέμεινε
μετέωρη.
Δεν υπήρχε εξήγηση.
Εκτός από τον πόθο του ουρανού.
Δεν την είχαν αγγίξει τα δάκτυλα.
Ήταν δική της θέληση.
Όσο απίστευτο κι αν ήταν.
Την κοίταξε προσεχτικά.
Ήταν βρεγμένη.
Είχε πάνω της την ουσία του ουρανού.
Το χιόνι είχε λιώσει
αλλά είχε αφήσει το ίχνος
και η πέτρα
το ένιωσε.
Έτσι άρχισε η ανάβασή της.
Ήξερε πια ότι η αρμονία
βρισκόταν πέρα του ξύλου
στην κορυφή
μετά την υπέρβαση
και τη βαθιά ανάσα.