Σε τούτο το andantino
δεν υπάρχει μόνο
η αναλαφρότητα του Mozart
μα και μία ενάργεια
που δεν μπορεί να μη μας θυμίζει
τη σπανιότητα της ουσίας
μέσα σ’ έναν κόσμο απερίσκεπτο
όπου όλα επιτρέπονται
στην κοινωνία της λήθης
για να διαγράφει το παρελθόν
και να συντρίψει το μέλλον.
Και τα ηχοχρώματα
εις πείσμα του εφήμερου
που τα χαρακτηρίζει,
ομολογούν ακόμη περισσότερα
απ’ όσα πιστεύουμε,
μόνον που χρειάζεται
να δεχθούμε τη μύηση τούτη
για να κατανοήσουμε τη δημιουργία.