Εκείνη την εποχή δεν είχαν μπει ακόμα
μέσα στα τείχη της πολιορκητικής πόλης.
Στεκόντουσαν σε ύψωμα κοντά σε ναό
που άφηνε με τους κίονές του
να φανταστεί ο περαστικός
πώς ήταν ο αρχαίος κόσμος
πριν ανακαλύψει την ύπαρξη του θεάτρου.
Εκεί δίπλα στην άκρη του ουρανού
εκεί που άγγιζε τη θάλασσα
ή μάλλον εκεί όπου αυτή
έκλεβε την ουσία του γαλάζιου
δόθηκε σημασία στους στυλοβάτες.
Η ανθρώπινη φαντασία τούς είχε λαξεύσει
με την αρχαία ελληνική γλώσσα
και είχαν γίνει γλυπτά
γεμάτα αρμονία, αφού ήταν η πηγή
της δύναμης του κίονα
και του σκληρού λευκού.
Δεν αφέθηκε ούτε σπιθαμή
ν’ αγγίζει πια τη γη.
Το γλυπτό έγινε μετέωρο
με την υποστήριξη της υπέρβασης.
Αυτό σκέφτηκε μέσα στην παλιά πόλη
όπου οι πέτρες είχαν γίνει καρδιά.
Διότι κάθε πέτρα ήταν κομμάτι ιστορίας.
Όταν τις έπιασε, ένιωσε το χάδι του χρόνου,
ήταν μια ιπποτική περιποίηση
που άγγιζε τα βάθη των εποχών.
Έτσι η άνοιξη έγινε καλοκαίρι
και ακούστηκε η θύελλα των αισθήσεων
χάρη στην τρομερή χειρολαβή του σπαθιού
που περίμενε τη μάχη
και την πολιορκία
πάντα έτοιμο να παλέψει
για να ζήσει η απελευθέρωση του είναι
από τα δεσμά της φαντασίας.