Στο νότιο ημισφαίριο όλα ήταν τεράστια.
Έτσι η θάλασσα μεταμορφώθηκε σε ωκεανό.
Και ο κάμπος σε απέραντο bush.
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να υπάρξει αλλαγή φάσης.
Ο ίδιος ο ουρανός άλλαξε τους αστερισμούς.
Ακόμα και η νύχτα απέκτησε άλλη βαθύτητα.
Έπεφτε πιο γρήγορα και πιο βαριά
για να ζήσουν τα άστρα
πάνω στο πρόσωπο των ανθρώπων
και να δουν την ελευθερία του φωτός
που θεμελιώνει τη ζωή.
Αυτός ήταν ο λόγος που τα σώματα
έκαναν θεαματικές υπερβάσεις
για να ζήσουν την έκταση
του Σταυρού του Νότου.
Ακόμα και η jazz που ακουγόταν
δεν είχε ανάγκη να είναι free
για να εκφράσει την ελευθερία της σκέψης της.
Η έναστρη νύχτα ήταν άλλη ζωή
και με άλλο βλέμμα που αναζητούσε την αλήθεια.
Γι’ αυτό ο δεσμός ήθελε την αρμονία
και κάθε συγχορδία
τον έφερνε πιο κοντά.
Τα μοτίβα ήταν όλο και πιο ισχυρά
γεμάτα πάθος
λες και υπήρχε ανάγκη
λες και ήταν και αυτό θέμα χρόνου.
Ο ωκεανός δεν σταματούσε τις κινήσεις του
και τα κύματα προκαλούσαν σπασμούς
πάνω στους βράχους
που γυάλιζαν σαν πολύτιμες πέτρες.
Κάθε κόκκος είχε γίνει βράχος
για να σηκωθεί πιο έντονα
και να αναστηθεί
πολλές φορές
η ουσία του φωτός.