Στο ίδιο σαλόνι

Άννα: Και τι θα γίνει με την απαγόρευση της μουσικής;
Γεώργιος: Θα υπάρξει εξέλιξη.
Άννα: Μα πώς;
Γεώργιος: Με τη μελέτη της ιστορίας!
Άννα: Δηλαδή;
Γεώργιος: Τα μουσικά όργανα πάντα έπαιζαν ένα θεμελιακό ρόλο.
Άννα: Τι έγινε τότε;
Γεώργιος: Όταν μια θρησκεία διώκεται προσπαθεί να είναι διακριτική.
Άννα: Αυτό το καταλαβαίνω… Αλλά η μουσική;
Γεώργιος: Δεν είναι η μουσική το θέμα.
Άννα: Τα όργανα;
Γεώργιος: Και η δύναμή τους.
Άννα: Τα υποχρέωσαν να σωπάσουν.
Γεώργιος: Όπως κάνουμε με τα παιδιά όταν κινδυνεύουμε.
Άννα: Αλλά δεν υπάρχει κίνδυνος πια.
Γεώργιος: Αυτό πρέπει να διαδοθεί.
Άννα: Και τότε θα γίνει η άρση της απαγόρευσης.
Γεώργιος: Αυτό βλέπω.
Άννα: Μα υπάρχει ακόμα επειδή ξέχασε τον κίνδυνο;
Γεώργιος: Και ειδικά την απουσία του…
Άννα: Μου θυμίζει μια άλλη απαγόρευση.
Γεώργιος: Ποια;
Άννα: Ενώ υπάρχουν πάντα δύο γυναίκες στο πλευρό του Χριστού ακόμα και στη Σταύρωση, ενώ υπάρχουν οι εικόνες τους μέσα στο ιερό, υπάρχει απαγόρευση.
Γεώργιος: Και η συνοχή σκέψης;
Άννα: Τι θες να πεις;
Γεώργιος: Η απαγόρευση υπάρχει ενώ υπάρχουν Άγιες…
Άννα: Αυτό πού το πας. Χρόνος. Έχουμε δικαίωμα στην αγιοσύνη αλλά όχι στην ιεροσύνη…
Γεώργιος: Ενώ ο διευθυντής χορωδίας που δεν έχει δίπλα του όργανο μουσικής, θα χρησιμοποιήσει το διαπασών για να δώσει το Λα στους ανθρώπους που θα έχουν δικαίωμα να ψάλλουν.
Άννα: Καταλαβαίνω το παράδοξο.
Γεώργιος: Αλλά δεν είναι παράλογο και έχει λύση.
Άννα: Θα χρειαστούν χρόνια.
Γεώργιος: Μπορεί και αιώνες…
Άννα: Αλλά είμαστε της Δικαίωσης.