Άκουσε πρώτα τον ήχο.

Ήταν χαρακτηριστικός.

Το μαντολίνο οκτάβα ήταν πραγματικά τεράστιο.

Αυτό το κατάλαβε όταν το είδε.

En face…

Profil…

Το μέγεθος του εξηγούσε τη βαθύτητά του.

Και οι χορδές τον μεταλλικό.

Θυμήθηκε το ύφος της Νέας Υόρκης.

Τον διάσημο πιανίστα στο πάρκο.

Και το jazz band κοντά στη λίμνη.

Αλλά τώρα όλα ήταν ακόμα πιο ζωντανά.

Μπορούσε σχεδόν να πιάσει το όργανο.

Ήταν τόσο ελκυστικό.

Και η ταστιέρα του θεαματική.

Έτσι όταν κοίταξε κάθε τάστο στη σειρά ένιωσε την ανάγκη της απελευθέρωσης.

Έπρεπε ν’ ακουστεί η φωνή

ακόμα κι αν ήταν δύσκολο.

Έτσι έγινε ο διάλογος

με το αόρατο παίξιμο

κι ακούστηκαν

οι περίφημες νότες

και είδε τον Πύργο της Ελευθερίας.