Το τσάι είχε ζεστάνει την καρδιά της και ζήτησε να πάνε στην εκκλησία που βρισκόταν κοντά. Δεν ήταν η ώρα της λειτουργίας αλλά το προτιμούσε. Δεν ήθελε να είναι με τους άλλους. Ήταν μια προσωπική ανάγκη και την κατάλαβε. Θυμήθηκε την εικόνα του Χριστού που είχε αντικρίσει πριν χρόνια και ένιωσε σε ποια κατάσταση ήταν η ίδια μετά από τόσα που είχε περάσει χωρίς ποτέ να τα ξεπεράσει εντελώς. Βγήκαν και έστριψαν δεξιά προς την εκκλησία. Ήταν ήδη στον δρόμο της. Δεν είχε μπει ποτέ μέσα μόνη της. Έτσι, θα ήταν η πρώτη φορά μετά την ανάσταση. Ήταν πιο σημαντικό απ΄ ό,τι φαινόταν για έναν κανονικό πιστό, στον οποίο κανείς δεν είχε απαγορεύσει την πρόσβαση στο φως. Όσοι αναρωτιόντουσαν αν υπήρχε δεν είχαν ζήσει σε αυταρχικά καθεστώτα της απαγόρευσης και δεν ήξεραν τι σήμαινε να περνάς μπροστά σε μια εκκλησία και να μην έχεις δικαίωμα να μπεις. Άλλο κλειδωμένη και άλλο απαγορευμένη… Όσο απίστευτο κι αν φαινόταν, μόλις μπήκαν στην εκκλησία ακούστηκε μουσική. Ήταν το εκκλησιαστικό όργανο που έπαιζε μόνο μέσα στη σιωπή. Προχώρησαν σιωπηλά ενώ άκουγαν τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Bach. Δεν είχε ζητήσει τίποτα αλλά το έργο την περίμενε. Βρέθηκαν στο κέντρο και θαύμασαν αριστερά το μεγαλείο του οργάνου που στεκόταν όρθιο σαν μοναχός πολεμιστής που προστατεύει το ιερό εδώ και αιώνες. Είχαν έρθει χωρίς να το ξέρουν την κατάλληλη ώρα. Ο ήχος είχε έρθει να συνοδέψει την εικόνα που είχαν σκεφτεί. Αλλά η κατάσταση ήταν τόσο ακραία που του ήρθε στο μυαλό εκείνη η τρέλα του Vivaldi. Έτσι, αυτός που είχε θαυμάσει ο επόμενος συνθέτης έπαιζε μέσα του. Ήταν το ανάλογό τους. Ήταν μαζί και έβλεπαν διαφορετικά πράγματα. Ήταν μαζί και άκουγαν διαφορετικά πράγματα. Ήταν όμως μαζί και αυτό είχε σημασία. Το όργανο γέμιζε όλο και περισσότερο το κενό. Είχαν μπει εντελώς πια μέσα στον κόσμο του. Είχαν μεταμορφωθεί σε όργανα μουσικής μέσω του παλμού. Εκείνη δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο κι άρχισε την άρια συντονισμένη με όλη την εκκλησία. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα ζούσε το ανάλογο μετά από δεκαετίες απαγόρευσης. Κι όμως εδώ, μέσα στην εκκλησία, έβλεπε ζωντανά τη δική της ανάσταση. Ο οργανοπαίκτης την άκουσε, αλλά δεν σταμάτησε, αντιθέτως άρχισε να συνομιλεί μαζί της. Τότε έπιασε το κλαρίνο του με την παράξενη χειρολαβή για να ολοκληρωθεί η τριάδα εντός του ιερού. Κανείς άλλος δεν θα καταλάβαινε αυτό το θέαμα χωρίς προετοιμασία. Όμως εκείνος έβλεπε και το δικό της πάθος που αντανακλούσε τα Πάθη. Ακόμα και η εικόνα ζωντάνεψε χάρη στη δύναμη της πίστης. Όταν τελείωσαν μαζί το απόσπασμα, ο οργανοπαίχτης τους χαιρέτησε και τον ευχαρίστησαν με όλη τους την καρδιά.