Από μακριά άκουσε ένα χαρακτηριστικό ήχο.
Προερχόταν από το μεγάλο νησί.
Συνέχισε να περπατά προς την κατεύθυνση
του στρογγυλού ήχου, δίπλα στη λίμνη.
Δεν περίμενε ν’ ακούσει μουσικό όργανο
μέσα στο πάρκο.
Άρχισε να σιγοτραγουδά τη μελωδία.
Είχε δημιουργηθεί ένα παράξενο ντουέτο.
Πήρε το ρυθμό της.
Με αυτόν τον τρόπο έφτασε στην ελβετική
γέφυρα για να περάσει στο μεγάλο νησί.
Ξεπέρασε τις γραμμές του τραίνου
και ανέβηκε στο λοφίσκο.
Εκεί ήταν η πηγή…
Άθελα της πάτησε σ’ ένα πεσμένο κλαδί.
Τότε σταμάτησε το κλαρίνο.
Εκείνη τη στιγμή αναγνώρισε τον
άνθρωπο του τραίνου.
Ζήτησε συγγνώμη που διέκοψε.
Συνέχισε λέγοντας ότι είναι παράξενο
να παίζεις εκεί που δεν πατάει ψυχή.
Δεν της απάντησε όμως.
Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Εκείνη τον άφησε σιγοτραγουδώντας τη μελωδία
που είχε ακούσει.
Έπρεπε να βρεθούν την επόμενη.