Άθελά της, όταν είδε πάνω στο γυάλινο τραπέζι τα κομμάτια του φωτός που είχε προσφέρει, δίχως δεύτερη λέξη, μεταφέρθηκε νοητικά χάρη στη μουσική του μοναχικού κοριτσιού δίπλα στη λίμνη με το συντριβάνι που είχε δει για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια μόνο. Είδε  ξανά το μετέωρο βουνό πίσω από τη λίμνη  και θυμήθηκε εκείνο τον κρύο ήλιο που την άγγιξε με τις στάλες φωτός μέσω της δύναμης ενός απίστευτου συντριβανιού που έβρεχε ακόμα και τα χείλη της που δάγκωνε νοσταλγικά. ‘Ετσι πέρασε το χέρι της πάνω στο γυάλινο τραπέζι για να νιώσει την υγρή υφή του και να νιώσει την αγαπημένη γεύση του ζωντανού μάρμαρου, που είχε αφήσει το στίγμα της παράξενης χειρολαβής. Τότε άκουσε το tremolo του μαντολίνου που συνόδευε ένα βαθύ πιάνο, ένα γλυκό κοντραμπάσο και μερικά κρουστά. Η γεύση ήταν η ίδια, δεν είχε αλλάξει ούτε μία νότα  και τα δαγκωμένα χείλη της άνοιξαν για να πάρουν μία ανάσα νοσταλγίας σαν να ήταν εκεί σε απόσταση αναπνοής από την ασταμάτητη πηγή ζωής που μοίραζε την ουσία που ξεχείλιζε από αγάπη.