Το χρώμα του μελανιού του της θύμισε την αφύπνιση του μπρούντζου στον περίπατο της λίμνης. Και αυτή η κίνηση που φαινόταν μετέωρη επειδή κάποιος την είχε σταματήσει ανάμεσα στον ύπνο της νύχτας και το ξημέρωμα, φαινόταν να έχει σταματήσει ο Χρόνος ενώ αυτός είχε δώσει σ’ ένα γεγονός που είχε πάχος για να μην καταλήξει σε καθημερινή στιγμή λήθης. Έτσι είδε τον καθρέφτη χωρίς να έχει προετοιμαστεί. Αναδιπλώθηκαν οι συλλαβές για να γίνουν τραγούδι με τους ίδιους συντελεστές. Όλα ήταν μπροστά της χωρίς να το έχει αντιληφθεί. Όλος ο χρόνος της νύχτας ήταν μέσα σε αυτό το μπρούντζινο κομμάτι ζωής που ήταν πριν μόνο ύπαρξη. Διότι αυτό ένιωθε μέσα της. Τα δυο ημισφαίρια της είχαν γίνει γλυπτό. Ήταν το παράδειγμα του έργου που είχε γίνει ον. Δεν την ξάφνιασε γιατί τον είχε δει να εξετάζει την απεικόνιση. Αλλά κανένας δεν της το είχε πει τότε. Ενώ είχε δει τον κώδικα στην Washington και τον είχε γράψει τόσες φορές ως κρυφή αναφορά.