Δεν είχε προσέξει τη σημασία της σκιάς… Βέβαια είχε μάθει για το σκοτεινό και το φωτεινό. Δεν το είχε συνδυάσει όμως με τη δίκη και τον πύργο.  Έπρεπε να δει το δάκτυλο να δείχνει το μνημείο δίπλα στη λίμνη για να καταλάβει το πρώτο επίπεδο. Τώρα όμως που το σκεφτόταν, το δάκτυλο έδειχνε και το σώμα δεν ήταν μόνο του. Είχε δει τον σελιδοδείκτη και δεν είχε προσέξει το βιβλίο.  Ήταν πάντα δίπλα της και μέσα στο βλέμμα της, ακόμα κι αν ήταν αόρατος για τη σκέψη της. Μόνο μετά την αναδίπλωση των ιδεών της συνειδητοποίησε ότι η παράξενη σκιά ήταν και αυτή μια ένδειξη της παρουσίας.  Είχε χρειαστεί να πάει πιο μακριά για να δει μέσα στην πέτρινη αλυσίδα που κρατούσε τον ουρανό δεμένο, για ν’ ανακαλύψει το σχήμα του δεσμού της Ανθρωπότητας.  Ήταν μετέωρη.  Ήταν κάθετη γέφυρα που ένωνε τη λίμνη με τον ουρανό, τη μήτρα με το καλούπι για να φανεί το έργο της ουσίας. Αλλά όλα αυτά θα είχαν παραμείνει αόρατα, αν το μαντολίνο δεν της είχε θυμίσει πώς ήταν το εσωτερικό της εκκλησίας.