Κάθε εκκλησία ήταν και χρόνος μνήμης. Την ώρα που υποτίθεται ότι όλα άλλαζαν, αυτές ήταν διαχρονικά οι ίδιες.  Έλεγαν τα ίδια με τον ίδιο τρόπο. Η πίστη αλλάζει τα πάντα διότι είναι συνεχόμενη εξέλιξη. Αυτό έβλεπε όλο και πιο ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε τίποτα το ριζοσπαστικό που να μπορούσε ν’ αντέξει τη βαρύτητα του χρόνου. Αυτό ήταν το σπαστικό αυτής της ψευδαίσθησης. Το μουσείο δεν ήταν αποθήκη αναμνήσεων. Ήταν σαν τον άνθρωπο, γεμάτο ζωή, γιατί πίστευε στο έργο. Η εκτέλεση ήταν ερμηνεία. Αυτό της είχε μάθει μέσω της μουσικής και η σύνθεση, δημιουργία. Αλλά τι να ακούσει τότε; Αυτό που είχε σημασία ήταν να καταγράψει και τίποτα άλλο. Δεν έπρεπε να χαθεί τίποτα. Και τώρα που είχε χρόνο, αναπολούσε κάθε κίνηση που είχε γίνει πράξη. Αυτό δεν έλεγε συνεχώς. Δεν ήξερε για τον τρόπο, ήθελε να δει μόνο το αποτέλεσμα. Και αυτός έβρισκε πάντα τον τρόπο να την εκπλήξει ακόμα και με το αναμενόμενο αποτέλεσμα, γιατί κάθε φορά έβαζε πρόσθετη πραγματικότητα.