Φαντάσου να δίνεις περισσότερα από όσα σου ζητούν. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του ξεχειλίσματος της ουσίας; Θα ήταν μόνο η αποδοχή της γενναιοδωρίας ή το πρόσχημα για την ύπαρξη της κατηγορίας; Διότι το έργο σου θα έμοιαζε με ύβρη για την κανονικότητα που θέλει μόνο ένα πάρε δώσε σε όλα τα επίπεδα, υποτίθεται για να μην υπάρξει πρόβλημα ανισορροπίας. Επειδή έχεις μέσα σου το πάχος του χρόνου δεν χωράς μέσα στο στενόχωρο της κοινωνίας. Δεν είσαι ενάντια στην κοινωνία αλλά εκτός. Δεν είσαι αντικοινωνικός αλλά εξωκοινωνικός αφού το υπόβαθρό σου είναι μόνο η Ανθρωπότητα χωρίς κανένα συμβιβασμό. Έτσι η πρόσθετη αξία σου έρχεται να αμφισβητήσει τα κοινωνικά εμπόδια. Αυτό πρέπει να σκεφτόταν ο Leonardo da Vinci αλλά δεν άλλαξε τίποτα στην παραγωγή του έργου ούτε στην ποικιλία της. Δεν έδινε καμία σημασία για το τι θα πει ο κόσμος από τη στιγμή που ήταν κοινωνικός. Έτσι γέμιζε τα τετράδιά του με άπειρες σε πλήθος σημειώσεις για να ζήσει με την Ανθρωπότητα. Ακόμα κι αν ήταν κρυφή η θέα των έργων του η ύπαρξή του ήταν αφιερωμένη στο μέλλον.