Δεν ήξερε για ποιο λόγο είχε αυτές τις πρωινές σκέψεις. Φαντάστηκε ότι είχαν σχέση με τις νυχτερινές και με την ανασυγκρότηση του εγκεφάλου χωρίς να είναι σίγουρος βέβαια. Ήταν ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δεν είχε σηκωθεί. Όχι ότι δίσταζε αλλά ήθελε να νιώσει μέσα του τη διαστολή του χρόνου δίνοντας περισσότερο σημασία σε ένα αντικείμενο που ανήκε στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Σκέφτηκε όλα τα κρεβάτια που είχαν μοιραστεί μαζί του τις νύχτες και πόσο σπάνια ήταν αυτή η μοιρασιά την ημέρα. Δεν πίστευε στην παράδοση του μεσημεριανού ύπνου γιατί ποτέ δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί εκείνη την ώρα λόγω σκέψης. Όσοι έβλεπαν το κρεβάτι μόνο ως χώρο ανάπαυσης δεν αντιλαμβάνονταν την πολλαπλότητά του. Το κρεβάτι επεκτεινόταν σε όλο το δωμάτιο και γι’ αυτό το τελευταίο ονομαζόταν κρεβατοκάμαρα. Ήταν το ανάλογο της τραπεζαρίας που είχε και αυτή καθοριστεί από ένα οριζόντιο αντικείμενο και αυτό θεμελιακό αλλά λιγότερο από το κρεβάτι, το τραπέζι.